There. I said it.
Of.. de impact die ze maken is niet de gewenste. Daarvoor hoef je alleen maar het rapport van de Commissie van Rijn te lezen.
Wekelijks spreek ik ondernemers die impact willen maken. En de op het oog onschuldige, nobele vraag die gesteld wordt is:
Hoe maak ik impact?
Onschuldig omdat we, ondanks het hoge jeukgehalte dat het woord impact met zich meebrengt ook een verlangen voelen naar het maken van impact. Want impact is een woord waar een belofte in besloten ligt.
Wie kent niet het gevoel van betekenis te willen zijn?
Effect te willen sorteren met dat wat je doet?
Daar zit precies de angel.
Impact maken is niet persé makkelijk. (Ondanks wat veel opinie- en beleidsmakers je willen laten geloven).
Impact maken is keuzes maken.
Is eerlijk zijn naar jezelf.
Is uit je comfortzone stappen en risico’s nemen.
Impact maken zonder zelfkennis, zonder bewustzijn over wie je bent en wat je drijft is een recept voor vervreemding. Een geleidelijke verwijdering van jezelf. Onder het mom van nobele daden verbergt zich nog steeds het streven naar ego-bevredigende doelen zoals status, macht of invloed.
Bewustzijn als sturende kracht in ons leven
Het is tijd om serieus aandacht te schenken aan ons bewustzijn als de sturende kracht in ons leven, waardoor we op een doordachte manier onze impact op de maatschappij vorm kunnen geven.
Opvallend vaak zie ik dat impact maken vaak de motor is achter talloze strategische plannen, heisessies en missie/visie trajecten. Hoewel dit een legitiem proces is, is het ook een comfortabele manier om niet aan te hoeven kaarten wat er werkelijk gezien of ontdekt wil worden binnen de onderneming of binnen je ondernemerschap.
Het is vaak makkelijker om met elkaar te praten over waar we naar toe willen. Wat onze visie voor de toekomst is of welk maatschappelijk onrecht we willen aanpakken.
Maar de essentiële vraag is: Wat in jou drijft je naar dat doel? Wat is het ín jou dat dit maatschappelijke onrecht wil aanpakken?
Dan komen er hele andere gesprekken op gang. Dan gaat het ook niet meer over ‘we’ of over de ander maar over ‘ik’.
En dat is ongemakkelijk want dat komt een beetje (te) dichtbij.
Voel maar even. Als je ‘we’ zegt is dat een stuk veiliger dan wanneer je ‘ik’ zegt.
Bij ‘ik’ kun je je nergens meer achter verschuilen en komt dat onvermijdelijke gevoel van verantwoordelijkheid om de hoek zetten.
Maar wil je echt impact maken dan ligt hier je werk. Bij jezelf. Niet ergens anders.
Wil je impact maken? Op een zuivere en integere manier? Dan kan dat niet anders dan dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen schaduw en je eigen projecties. Durf eerlijk te kijken naar jezelf. Door dit te doen breng je jezelf steeds meer in evenwicht. En doordat jij in evenwicht bent draag je bij aan een evenwichtiger maatschappij. In het cyclische denken (waar wij in het westen niet zo goed in zijn) is een belangrijk uitgangspunt dat je deel bent van een groter geheel. Dat het leven cyclisch is. En dat simpelweg door het feit dat je geboren bent het leven je heeft gewild. In de tijd van de moederreligies werd er als volgt naar het leven gekeken: Je wordt geboren uit de moeder. Je sterft en het leven komt terug. Niet ík kom terug, nee het leven zelf komt terug.
Als je die eenheid voelt en je voelt ik ben deel van een groter geheel, dan voegt dat een andere dimensie toe aan het woord impact.
Door eerlijk naar jezelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen voor jouw schaduw ontstaan er creatieve oplossingen in je leven die op hun beurt weer de grondslag kunnen vormen voor positieve ontwikkelingen in de samenleving.
Schuurt dat?
Ja
Is dat pijnlijk?
Ja
Ongemakkelijk?
Soms
Is het het waard?
100%
